Энэ зураг дээрх эрхэмийг Хишигбаярын Оюун-Эрдэнэ гэдэг. Тэрбээр Хөвсгөл аймгийн Чандмань-Өндөр сумын уугуул. 1992 онд наймдугаар анги төгсөж, Улаанбаатар хотод ажил хийхээр ирсэн. Нутгийнхаа ахынд амьдарч арга буюу Хүнсний 20-ийн ойролцоо хийжүүлсэн ундаа зарах болжээ. Хажууд нь аав, хүү хоёр гутал тосолно. Аав нь гутал тосолж олсон мөнгөөрөө архи ууж, согтохоор хүү нь үргэлжлүүлэн тослох ч олсон хэдээ кинонд зориулна. Хүүг кино үзэх хооронд гутлын тос, бас бус зүйлийг нь харж үлдсэн түүн дээр гутлаа тослуулах гэсэн хүмүүс ирж хоёр цагийн дотор өдрийн орлогоо олох болсон тул гутал тослохоор шийдсэн гэдэг.

Х.Оюун-Эрдэнэ “Долоо хоног гутал тослоод Дэнжийн мянгын захаас өөрий гөө бүрэн хувцаслачихдаг байсан. Улаанбаатар хотын гудам жинд 5, 6 жил гутал тосол сондоо би харамсдаггүй. Харин ч миний амьдралын мартагдашгүй он жилүүд. Өдий зэрэгтэй амьдрах эхлэл болсон” хэмээн дурсан суудаг эгэл жирийн нэгэн.

Хорих ангид хүмүүжигчдэд архи, тамхины, оюутан, сурагчдад зан чанарын тухай ярьж өгдөг. “Би мундагтаа биш, зүгээр л амьдралдаа мэдэрсэн зүйлээ ярьдаг” гэж тэр хэлсэн. Энэ амьдралд өнөөг хүртэлх туулсан зам нь тийм ч их дардан байгаагүй юм.

Анх нутгаасаа гарснаасаа хойш дөрвөн жилийн дараа очсон гэдэг. Тэрбээр  сумын төвөөс 17 км-т байх гэр рүүгээ яаран чарган дээр гурил будаа чирээд явтал цасаар шуурлаа. Гэтэл ээж минь хүүгээ ирж явааг сонсоод хүний морь гуйж унаад тоссон. Дөрвөн жил уулзаагүй эх, хүү хоёр цасан шуурганаар тэврэлдэж уулзсан даа. Мориноосоо буухад ид өвлийн хүйтнээр ээжийн минь өмд урагдчихсан, хөл нь цухуйж байсан нь одоо ч нүдэнд харагддаг гэж нэгэн ярилцлагадаа дурджээ.

Түүний ертөнц өөр биш. Бидний л явж туулсан замаар амьдрах гэж явсан хугацаандаа олон саад бэрхшээлийг даван туулж өнөөдрийн өндөрлөгт хүрсэн түүний ертөнцөөр уншигч та бүхэн аялаад нэг үзээрэй.