​Насанд хүрээгүй хүүх­дүүд хил дамнасан хүний най­мааны золиос болж бай­гаа харамсалтай мэдээлэл сүүлийн үед ихээр цацагдах бол­сон. Ийм төрлийн гэмт хэрэг Монгол Улсад бүртгэг­дээгүй ч иймэрхүү тохиолдол бий гэдгийг албаны эх сур­валжууд баталж байгаа юм.

Манайх шиг хүүхдийг хилээр нэвтрүүлэхэд нохойг хилээр нэвтрүүлэхээс ч амархан эрхзүйн зохицуулалттай улсад ийм төрлийн гэмт хэрэг гарахад хамгийн амархан бай­даг ч байж болох талтайг тэд онцолж байгаа юм.

Сүүлийн үеийн статистик мэдээл­лүүдийг харж байхад гудамжны хүүхдүүдийн тоо эрс буурсан тухай таатай тоо баримт нүдэнд тусдаг. Гэх­дээ холбогдох албаны хүмүүс үүний цаад шалтгаа­ныг ухаж тодруула

 

Монгол Улс 1998 онд холбогдох хуулиудын хүрээнд Гаагийн кон­венцид нэгдэн орсноосоо хойш улс хооронд хүүхэд үрчлэх асуудлыг нээлттэй болгосон байдаг. Үүнээс хойш хэдэн монгол хүүхэд харь оронд үрчлэгдсэн талаар ямар ч тоо баримт байхгүй гэдгийг холбогдох байгууллагууд нь хэнэг ч үгүй хэлж байдаг нь ичмээр. Албан бус тоогоор 2006 оны байдлаар гадаадын иргэд Монголоос 162 хүүхэд үрчилж авсан гэх мэдээлэл байдаг ч энэ нь тийм ч баталгаатай тоо бус аж. 

Нөгөөтэйгүүр, тархины саа­жилттай болон төрөлхийн өвчтэй хүүхдүүдийг гадны иргэд үрчилж авах нь ихэссэн гэсэн мэдээлэл ч гарах болсоор удаж байна. Ту­хайлбал, бидэнд мэдэгдэж бай­гаагаар тархины саажилттай болон төрөлхийн гажигтай, дутуу төрсөн хүүхдүүдийг эмчилдэг Хүүхдийн төв Сувиллын эмнэлгээс л гэхэд тархины саажилттай хэд, хэдэн хүүхдийг гадны иргэд үрчилж авсан байдаг аж. Гэхдээ холбогдох албаныхан нь энэхүү мэдээллийг үгүйсгэдэг бөгөөд энэ асуудлыг хариуцсан байгууллагууд нь ч ямар нэгэн мэдээлэлгүй байдаг юм.

Уг нь бол гадаадад үрчлэгдсэн монгол хүүхдүүд 18 нас хүртлээ Монгол Улсын харьяанд байх хуультай ч манай улсын зүгээс тэдэнд ямар нэгэн анхаарал, халамж тавьж байсан удаагүй. Энэ нь ч гадаадад үрчлэгдсэн хүүхдүүдийн талаарх мэдээлэл одоо болтол нууц, эсвэл байхгүй байгаагаар нь батлагдах биз. Өвчтэй төрснөөсөө болж эцэг, эхдээ гологдож, ядуу­гаасаа болж гудамжинд амьдарч байгаа хүүх­дүүд ямар буруутай гэж. Тэд хэдий болтол нохойноос дор үзэгдэж, нүд үзүүрлэгдсээр байх вэ гэдэгт анхаарах цаг хэдийнэ иржээ.

 

Р.Сарангоо