Монгол Улс 2021 оноос өнөөг хүртэл эдийн засгийн бодит өсөлт бус уруудсан үзүүлэлтээрээ олон улсын болон дотоодынхоо судалгааны байгууллагуудын анхаарлын төвд байлаа. Л.Оюун-Эрдэнэ Ерөнхий Сайд болмогцоо “Шинэ сэргэлтийн бодлого”-оор эдийн засгийг тэлнэ гэж амласан ч, бодит байдал дээр эдийн засгийн үзүүлэлтүүд түүхэн уруудлын жишээ болж үлдэв.

Засгийн газрын мөрийн хөтөлбөрт инфляцыг хязгаарлах, хөрөнгө оруулалтыг нэмэгдүүлэх, уул уурхайн экспортыг тогтворжуулах зорилт тавьсан ч хэрэгжилт нь хангалтгүй байлаа.

Тодруулбал төсвийн алдагдал ДНБ-ий 6–7 хувьд хүрсэн, төгрөгийн ханш ам.долларын эсрэг огцом сулрав, хадгаламж эзэмшигчдийн худалдан авах чадвар доройтов.

Үүнээс шалтгаалж дотоодын бодит эдийн засаг дөрвөн жилийн дотор бараг 30 орчим хувиар агшсан гэсэн тооцоог эдийн засагчид дэвшүүлээд байна.

Гадаад орчинтой харьцуулбал Ковид-19 цар тахлын дараах эдийн засгийн сэргэлт бүс нутагт жигд ажиглагдсан. Казахстан, Вьетнам зэрэг орон 2022–2024 онд 5–7 хувийн өсөлт үзүүлж чадсан бол Монгол Улс уул уурхайн бүтээгдэхүүний үнэ өссөн таатай нөхцөлийг бүрэн ашиглаж чадсангүй.

Удирдлагын сул дорой, авлигажсан, популист шийдвэрүүд эдийн засгийг дэмжих бус улам доройтуулав.

Эдийн засгийн 30 хувийн агшилт нь цаасан дээрх тоо биш, бодит амьдрал дээр өрхийн зээлийн өрийн дарамт нэмэгдэх, цалин өсөлтөөс хэд дахин хурдан инфляц өсөх, залуус гадаадад ажиллах цуваа улам урт болох гэсэн үр дагавар дагууллаа.

Л.Оюун-Эрдэнийн Ерөнхий Сайдаар ажиллах дөрвөн жилийн турш хэрэгжүүлсэн бодлого нь “шинэ сэргэлт” бус харин “шинэ доройтол” болж, Монголын эдийн засаг 30 хувиар буурсан түүхэн жишээ үлдлээ. Түүний ярьсан гоё сайхан зүйлсээс хэрэгжсэн бүү хэл эхэлсэн нь ч цөөхөн байна.

Б.Намуун

sonin.mn